Prolog

A więc zapraszam na prolog, który może rozjaśni Wam nieco sytuację ;) Jeśli ktoś to czyta,to miło by było zobaczyć komentarz i dowiedzieć się, co o tym sądzicie. Pozdrawiam!

Betowała moja kochana  Venetiia Noks ,której bardzo za to dziękuję :*

Prolog

Zapach krwi, bólu i śmierci unosił się nad ciałami poległych, które leżały  niczym rozrzucone pionki, zepchnięte z szachownicy przez potężniejsze od siebie figury. Odór docierał do nozdrzy tych, którzy potrafili jeszcze ustać na nogach, cokolwiek zobaczyć bądź poczuć. Wszyscy już wiedzieli, jak skończy się ta potyczka. A ten, kto się jeszcze łudził zwycięstwem dobra nad złem, miał przeżyć rychłe rozczarowanie.

Nadzieja zawsze umiera ostatnia, jak to mówi mugolskie przysłowie -  w tej chwili Hermiona bardzo pragnęła w nie wierzyć, jak w nic innego. Jednak czy ostatni podmuch ognia, jakim były życia członków Zakonu, można było ocalić dzięki nadziei? Odpowiedź była prosta: nie.

Tak więc na wpół pogodzona ze swoim losem, Hermiona ścisnęła mocniej (o ile było to w ogóle możliwe) różdżkę w dłoni  i stanęła obok swojego przyjaciela. Do Harry’ego również musiała dojść owa woń śmierci, bo jego zwykły upór i chęć trzymania się życia za wszelką cenę oraz walki, jakby wygasły. Wydawał się być starszy o co najmniej kilkadziesiąt lat. Ron za to był po prostu przerażony, tak jak garstka pozostałych przy życiu młodych Feniksów stojących za nimi. W końcu stali oko w oko z Lordem Voldemortem, wokół którego zgromadzili się jego wyznawcy, niektórzy rozbawieni, niektórzy grobowo poważni, inni za to mieli szaleństwo w oczach. Czy to już naprawdę koniec? Taki miał być kres ich nastoletnich żyć?

Czarnemu Panu najwyraźniej się jednak nie spieszyło, bo patrzył tylko swoimi czerwonymi ślepiami wprost na Złotego Chłopca, przekrzywiając lekko głowę i radując się przeciąganiem tej chwili, którą z pewnością będzie smakował przez całą wieczność. W końcu z jego ust wydobył się syk, na dźwięk którego ciarki przeszły wszystkim po plecach. To było jak zew śmierci. Tragicznej, bolesnej śmierci…

- Harry Potter. Chłopiec Który Przeżył… Przyszedł umrzeć…

W tym momencie stało się coś niewyobrażalnego. Voldemort uniósł różdżkę, a Harry zamknął oczy i zaniechał jakiejkolwiek obrony. Po chwili jego pierś przeszył zielony promień śmiertelnego zaklęcia i upadł na ziemię bez życia.

- NIE! – ciszę wywołaną zdezorientowaniem tłumu przeciął pełen bólu okrzyk Hermiony, która rzuciła się do leżącego na trawie przyjaciela. – NIE! Tylko nie to! Harry! HARRY!!!

Wokół zaczęło szumieć od krzyków i płaczu zrozpaczonych ludzi, których nadzieja właśnie została zagrzebana. Złoty Chłopiec nie żyje?! – szemrano w tłumie. Co chwila było słychać wymieniane pełnymi bólu głosami imię Harry’ego Pottera, przez które przedzierał się co chwilę rechot i salwy radości śmierciożerców…

Ktoś upadł na ziemię obok niej i po chwili usłyszała zachrypnięty od szlochu głos Rona przy swoim uchu:

- Harry… HARRY!

Profesor McGonagall podeszła bliżej i uklęknęła przy ciele chłopaka. Szok i ból, jaki malował się na jej twarzy był niczym w porównaniu z cierpieniem Ginny, która do nich dołączyła i od razu zaniosła się potężnym, głośnym szlochem, kładąc swoją rudą głowę na piersi chłopaka.

- Nieeee!!!

- DOŚĆ! – syknął Voldemort i rzucił Silencio, ponieważ rozhisteryzowany tłum wcale nie miał zamiaru się uciszyć. - Od teraz macie mnie słuchać! Wszyscy! Bez wyjątków! Nie ma już Harry’ego Pottera, Chłopca-Który-Zginął… Nie widzę także wśród zebranych tutaj Albusa Dumbledore’a…

Pośród niedobitków Zakonu Feniksa ponownie podniosły się głośne szepty, tym razem jednak przebijało się przez nie głównie imię dyrektora szkoły. Hermiona rozglądnęła się po zebranych, jednak miała trudność z rozpoznaniem twarzy przez zapuchnięte oczy. Jak przez mgłę przypomniała sobie jednak, że faktycznie dyrektor zniknął już jakiś czas temu… Jedynie Remus wydawał się dziwnie opanowany i milczał, chociaż miał wyraźnie zaczerwienione oczy.

- Daję wam czas do południa na pogrzebanie waszych ofiar. Punktualnie o dwunastej chcę widzieć was wszystkich, bez wyjątku w Wielkiej Sali. Czas określić reguły tej gry – syknął Tom Riddle, po czym uśmiechnął się swoimi bezwargimi ustami i odwrócił w stronę sługusów. Z tego, co usłyszała Hermiona, mieli poczekać na reporterów Proroka Codziennego, a reszta może pójść świętować tryumf…

- Lucjuszu, wiesz, co robić – syknął Riddle na odchodnym, po czym deportował się z trzaskiem. Na te słowa Malfoy uśmiechnął się paskudnie i przebiegł wzorkiem po tłumie zgromadzonych nad ciałem Harry’ego. Szukał Hermiony.

- Ona – wskazał palcem, a następne, co poczuła dziewczyna, to silny uścisk na ramionach i gwałtowne pociągnięcie w górę. – Zostawcie mnie! – chciała krzyknąć, jednak z jej gardła wydobył się tylko cichy charkot. – Puszczaj!

- Hermiono! – zawołał zrozpaczony Ron i wycelował w napastnika. – Słyszałeś! Puszczaj, ty ścierwo!

Znów otoczenie zawrzało. Kilku śmierciożerców schwytało koleżanki Hermiony i po chwili odciągnęli je od poruszonego tłumu, który co jakiś czas ciskał zaklęcia w stronę napastników.

- Dość! – wrzasnął Lucjusz, ale się przeliczył, bo rozwścieczony tłum wzburzył się jeszcze bardziej. Malfoy chyba wyczuł ich gniew, bo powiedział cicho do swoich pobratymców:

- Wiecie, co z nimi robić. – Po czym aportował się jak wcześniej jego Pan, a Hermiona poczuła, jak napastnik zaciska dłoń wokół jej talii. Po chwili zorientowała się, że zostaje wessana w ciemny wir. To było ostatnie o czym pomyślała, nim straciła przytomność.